Azken hilabeteotan harrittu egin nau bizitzak. Esan neike beste begirada bat piztu dala neugan, eta orain arte ikusten ez nittuan, entzuten ez nittuan gauzez jabetzen hasi naizela. Lehen esandako horrek sentitzen hasi naizela uste dot, horrrek bizitzen. Zoriontasun ihintz xume moduko bat igartzen dot, baju-baju berbetan.
Eta sentsasiño horrekin allegatu naiz uztailera; danok jai-giruan murgilduta edo murgiltziar gaozela. Zer esanik ez, jaixak burrunba, musika, jan-edana, barre algarak, besarkadak, dantzia eta mugimendua dira. Hori dana bai, baiña baitta ume bati eskuan urtzen jakon izozkixa, aspaldi ikusi gabeko senide eta lagunekin egoteko aukeria, haurtxo bati urtetzen jakon lehenengo hagiña eta leihua zabalik desordutan egindako siestak be. Bizitza algara artian.
Akaso hortxe dago koxka konturatu zelan izan leiken gauzarik txikixena, benetan haundi
Akaso hortxe dago koxka: zelan begiratu gauzeri. Betiko eguneroko zerek dauken aparteko hori ikusten ikasi. Konturatu zelan izan leiken gauzarik txikixena, benetan, haundi.
Aurten, inoiz baiño gehixago, horretxekin geratuko naiz. Kontu ñimiñoekin, ix-ixa entzun be egin ez baiña barrenian sendo mugiarazten gaittuen horrekin. Zenbaittetan, gure izatiari zentzu osua emoten dotsana esku-barrenian hartu geinke, edo begirada batian, edo momentuan jakin barik betirako gordeko dozun oroitzapen batian. Azken fiñan, bizitza ez da zarata asko egiten daben ekintza sorta baten segida, ez. Bizitza beste bide batzuetatik doia, kontu txikixetan.