1985eko azaroaren 28an zabaldu zuten Txuritxu Gozotegia.“Atzo balitz moduan akordatzen naiz. 19:00etan zabaldu eta zer zen hura! Jende mordoa kanpoan. Herriko ume guztiak ere etorri ziren! Txokolatea, pasteltxoak, ardo gozoa… denetik eman genuen”, gogoan du Pilik.
Muruamendiaraztik Txuritxura
Gazte-gazte zirela zabaldu zuten Txuritxu Pilik eta Jesusek. Biak elgoibartarrak, hango Muruamendiaraz gozotegian lanean ezagutu zuten elkar. "14 urterekin hasi nintzen han lanean. Gustatu egin zitzaidan eta ikasketak laga nituen. Han ezagutu nuen Jesus, eta 18-19 urterekin pentsatu genuen gure negozioa zabaltzea. Elgoibarren bazeuden gozotegiak, Soraluzen ez, eta hona etorri ginen. Santa Anako etxeak egin berritan, lokala hartu genuen, oraindik adreiluekin zegoela. Diote hauxe zela komentuko konfesatokia. Kasualitatea, gu etorri eta astebetera-edo zabaldu zuten zubian gozotegia".
Bizitza Soraluzen
40 urteotan, Txuritxu Gozotegia izan da herrian aurrera egin duen gozotegi bakarra. “Jendeak oso ondo hartu gintuen. Gazteak ginen eta ilusio handia genuen. Elgoibarko Muruamendiarazen ikasitakoa ekarri genuen. 1988an ezkondu egin ginen, hemen bizitzen geratu eta hemen jaio ziren gure seme-alabak. Nik urte gehiago daramatzat Soraluzen Elgoibarren baino. Hemen ditut lagunak, hemen dut bizitza”.
Egun bakarrean 30 dozena pastel
Hori bai, 40 urtean asko aldatu dira gauzak gozo-dendan. Lehen, ospakizunetan, jaietan, domeketan… pastelak egoten ziren etxeetan eta elkarteetan, "Santa Ana egunean 30 dozena pastel saldu izan ditugu". Orain, berriz, asko gutxitu da pastelak erosteko ohitura, hainbat arrazoirengatik. 1990-1995ean etorri zen lehen jaitsiera, industriaren krisia eta geroko krisi ekonomikoa asko igarri baitziren Soraluzen. Hortik aparte, gizarteko aldaketak ere islatu dira gozotegian. Adibidez, ospakizun asko, etxeetan barik, jatetxeetan egiten dira, beste hainbat desagertzen ari dira -Jaunartzeak kasu- eta beste hainbat moldatzen. Horrek guztiak pastelak gutxiago erostea ekarri du.
Eskaintza berriak
Hartara, berrasmatu eta zerbitzu berriak eskainita segitu du bezeroak erakartzen Txuritxuk. "Ogia sartu genuen, egunkariak, izozkiak… eta lau bat urtetik hona, lagun baten gomendioz, gosari bereziak ere bai. Kosta egin zen jendea horretara ohitzea, ez pentsa. Baina orain, gosaritara, adibidez, gazte asko etortzen dira. Mota askotako tostadak ditugu, ahuakatearenak, fruitu gorriena, betikoak, ogi berezienak…".
Txuritxuko beste aldaketa esanguratsu bat obra izan zen, 2002an. "Jesusek gozotegia handitzea nahi zuen. Obra egin bitartean, hiru hilabetez Santa Anako garaje batean egon ginen lanean. Obra bukatu eta gutxira Jesus gaixotu eta uztailean hil egin zen. Eta nik… ba aurrera egin behar. Seme-alabengatik. Horregatik hau niretzat beste seme-alaba bat modukoa da. Oso oroitzapen handiak ditut hemen. Adibidez, egunero egiten dut lan, baina oso gustura etortzen naiz, gustatu egiten zait lan hau, jendea pozik doanean, neu ere pozik geratzen naiz. Niretzat oso gustagarria da".
Bezero fidelak
Eta Pilik dioena igarri egiten da bere bezeroengan. Asko ditu egunerokoak, batzuk baita 40 urtean eguneroko direnak ere.
Ana Rosa Laskurain (Soraluze, 1949), Margarita Artolazabal (Soraluze, 1948) eta Isabel Lizarralde (Soraluze 1958) ia egunero elkartzen dira Txuritxu Goxotegian elkarrekin kafe bat eta tertulia partekatzera. “Ni egunero etortzen naiz, asteburuan ere bai”, dio Ana Rosak.
Bera da, hain zuzen, Txuritxun denbora gehien ematen duena: “Hau zabaldu eta gu elkartzen ginen Lourdes Altuna, Lourdes Maiztegi, Elena Vega, Blanca Torrano eta neu. Inaugurazioaren ondoren, egunero. Koadrilan, beti goizean. Eta tarteka beste lagun batzuk ere elkartzen ziren gurekin”, kontatu du Ana Rosak.
"Eguneroko gasolina"
Orain, berriz, Ana Rosa,Margarita, Isabel eta Ioritz ere elkartzen dira gozotegiko bazterreko mahaian. Zortzi urte daramatzate astean lauzpabost aldiz kafea hartzen, eta eguneko gauzarik onenetakotzat dute tartetxo hori: “Hauxe da guretzat eguneko gasolina, hauxe kafe hau. Kafetxo bat eta tertulia. Goiza hasteko modurik onena. Ikaragarri ona da. Eta ezin etorri dagoenean, mono bat egun guztian… Eta ez da ezer, eh? Ordubetetxo-edo egoten gara, gero bakoitza bere lanera eta bihar berriro. Baina horrekin ya pozik”.
Dekorazioa, txukuntasuna...
Horrenbeste urtean, gozotegian izan da aldaketarik. Eta hiru lagunek ere bizi izan dituzte, besteak beste, obraren ondoren. “Aldatu da zeharo. Orain, zati honekin erosoago dago. Lehen tabureteetan jartzen ginen. Baina hura ertz haura zen oso koketoa. Eta hori bai, hemen dotoretasuna beti. Oso kuriosoa beti. Obrak egin bitartean garajean egon zirenean ere, hara ere kafea hartzera joaten ginen eta han ere txukun. Eta txukuntasunaz aparte, dauka dekoraziorako oso gustu ona. Oraingo moduan. Ikusi erakusleihoa. Eta bonboien kaxak-eta. Nik gorde egiten ditut kaxak eta lazoak. Eta hemendik 15 egunera dena aldatuko du. Lan handia egiten du gauzak aldatzen, apaintzen… Espeziala da. Leku gozoa. Eta eurak ere gozoak tratuan, pertsonentzako gozoak”.
Dena gustuko
Osterantzean, “denean igarri dugu aldaketa”, diote. Margaritak, adibidez, bolauak ditu dogoan: Gure etxean, mutikoei beti txokolatea bolauarekin, eta orain ez dago, baina gure etxean bolauak beti izan dira… Igandero-igandero, txokolatea, tostadekin eta bolauak. Eta lehen, tostadak klasikoak ziren Txuritxun, gozoak eta klasikoak, eta, orain dauzka tostadak izugarriak, denetik.
"Eta bestela?" diote hirurek, “hemengoa dena gustatzen zaigu. Ze kapritxo, ba hauraxe. Baina zer dago hemen ez denik gustatzen? Erretenitu egin behar garela, bestela… mazapanak, gloriak, bonboiak, pastak, errellenoak… dena! Eta, adibidez, nire alaba Miren etortzen denean (Margarita), beti dio: joango gara Pilinera armosatzera”.
Alarma ipini behar lanerako
Bada beste talde bat ere, Txuritxu duela eguneroko bilgune bost bat urtetik hona. Ainhitze, Oinatze, Esti, Josefina, Miriam eta Lina (gaur ez dago) egunero elkartzen dira Txuritxu Gozotegiaren kanpoko aldean kafea hartzeko, astelehenetik barikura. Ikusten denez, denak dira andrak, “gizonak gonbidatzen ditugu, baina ez dira ausartzen”, diote barrez.
09:00ak aldera elkartu eta justu-justu ordu erdi, 20 bat minutu egiten dute elkarrekin, “alarma jarrita dugu, ze anbientea animatuta badago, berandu goiaz lanera!”, kontatu dute, noizbait horixe pasa zaien seinale.
"Leku ona, kafea ona eta berriketa ere ona!"
Umeen bueltan hasi ziren elkartzen: “Umeak eskolan lagatakoan, hona etortzen ginen, hasieran hiru. Orain, geroago eta jende gehiago animatzen da gurera, “anbientillo polita dugulako” diote barrez.
Kontatu dutenez, denetik komentatzen dute eguneroko euren tertulian, “Plazentzian zein hil den, zein zen, ume kontuak, lana… eta gure gauzak, klaro!”. Batzuk asteburuan ere elkartzen dira. Eta hori bai, beti Txuritxuren kanpoko aldean. Arrazoiak? Denetik apur bat. “Toki ona da, kanpoan egon ahal gara aterpean”, eta, hori asko baloratzen dute erretzaileek. “Ospakizunak ere hemen egiten ditugu. Ateratzen ditugu pasta batzuk denen artean jateko…Lekua ona, kafea ona eta berriketa ere ona!”.